Ilire, Maqedone dhe Helene.

[Kolivilor]

Nuk di a e ka sjell dikush ma herët këtë link, këtu janë citimet nga shkrimtarët e lashtë se makedonët kanë qenë popull më vete të ndryshëm nga helenët:

http://www.historyofmacedonia.org/Ancie ... dence.html

[ALBPelasgian]

Nuk di a e ka sjell dikush ma herët këtë link, këtu janë citimet nga shkrimtarët e lashtë se makedonët kanë qenë popull më vete të ndryshëm nga helenët:

http://www.historyofmacedonia.org/Ancie ... dence.html

Falemnderit Kolivilor për vegëzen! Megjithëse, ky web është i mirëmbajtur prej sllavo-maqedonëve dhe shpeshherë bëjnë ca 'trika' me tekstet e vjetra, prapëseprapë koleksioni i të gjithë autorëve të vjetër grek, latin e çifut është një nga nismat më të mëdha për të dëshmuar jo helenicitetin e Maqedonasve të vjetër.

The ancient Greek historians and geographers from the classical and the post-classical period, Ephoros, Pseudo-Skylax, Dionysius son of Kalliphon, and Dionysius Periegetes, all put the northern borders of Greece at the line from the Ambracian Gulf in the west to the Peneios River to the east, thus excluding Macedonia from Greece.


Michael Sakellariou, Macedonia: 4000 years of Greek History. p.50.

[Mallakastrioti]

Kruja e lashte...



...dhe emertimi i Beogradit,...ndoshta para ardhjes se sllaveve?



Nga libri :
Novum lexicon geographicum
Di Filippo Ferrari

[Picasso`]

Ndoshta mendon per Belgradin ose Beratin e sotem, qe vete fjala BEO-BEL do te thote e bardhe, ose qytet i bardhe, sic Ptolomeu e ka gjetur si Albanopolis.

[Mallakastrioti]

Ndoshta mendon per Belgradin ose Beratin e sotem, qe vete fjala BEO-BEL do te thote e bardhe, ose qytet i bardhe, sic Ptolomeu e ka gjetur si Albanopolis.

Nuk besoj se ka fjalen per Beratin,pasi ketu flitet per Kryepeshkopaten e Antivarit ku edhe Beogradi bente pjese,por nga kerkimet qe bera ky emertim-NANDOR ALBA- perdorej nga hungarezet per Beogradin,por nuk dihet ne se eshte me i lashte si emertim,pra para ngulimeve sllave ne Ballkan,ndoshta aty duhet kerkuar me teper.

[Zeus10]

Ndoshta mendon per Belgradin ose Beratin e sotem, qe vete fjala BEO-BEL do te thote e bardhe, ose qytet i bardhe, sic Ptolomeu e ka gjetur si Albanopolis.

Nuk besoj se ka fjalen per Beratin,pasi ketu flitet per Kryepeshkopaten e Antivarit ku edhe Beogradi bente pjese,por nga kerkimet qe bera ky emertim-NANDOR ALBA- perdorej nga hungarezet per Beogradin,por nuk dihet ne se eshte me i lashte si emertim,pra para ngulimeve sllave ne Ballkan,ndoshta aty duhet kerkuar me teper.

Qyteti i Beogradit ka pasur shume emra:

ALBA GRAECA, GRIECHISCH WEISSENBURG, NANDOR ALBA, NANDOR FEJERVAR, CASTELBIANCO, ALBA BULGARICA.

te gjitha kane te perbashket Alba=bardhe

[Mallakastrioti]

Me falni qe po e vendos si imazh ketu...po me qarte se ketu nuk ka ku te vene sinoret e Gerqise
...e me gerxhe te lashte se ai alvanosi qe ruan dhite e cjepet poshte Partenonit aty nuk benet



Title: Greece
Mapmaker: Arbuckles' Coffee Company
Published: c1890

[ALBPelasgian]

Me falni qe po e vendos si imazh ketu...po me qarte se ketu nuk ka ku te vene sinoret e Gerqise
...e me gerxhe te lashte se ai alvanosi qe ruan dhite e cjepet poshte Partenonit aty nuk benet



Title: Greece
Mapmaker: Arbuckles' Coffee Company
Published: c1890

Wow...konkretizim i mrekullueshëm i sinorëve të vërtetë.
Falemnderit Mallakastër!

[ALBPelasgian]

The Macedonian people seem to have been a mixture of the
Hellenic and the barbarian races which peopled Illyricum and
Epeiros.

A popular history of Greece: from the earliest period to the incorporation ...‎ - Page 372
D. Rose - Greece - 1888

[ALBPelasgian]

Këtu është materiali në shqip i Rose Uilder Llejnit mbi legjendën e Lekës në Shalë:

Histori: «Maqedonia dhe Aleksandri i Madh»
rritja e fiseve të Europës para se të lindnin detet dhe si erdhën grekët e parë në barka. Pse Leka i Madh ka lindur në Emadhia dhe udhëtimi i tij në Maqedoni.
Pasi ju dhashë trajtimin që historianët e lashtësisë i jepnin Maqedonisë po sjell në vëmendjen tuaj faktin se si e njohin shqiptarët historinë e tyre. Si është transmetuar kjo histori nga brezi në brez nëpërmjet këngëve, gojëdhënave dhe miteve. Më poshtë po sjell bisedën që shkrimtarja amerikane Rose Lain ka bërë me disa malësorë shqiptarë. Kjo bisedë është përfshirë në librin e saj "Majat e Shalës" (Nga Linda).


[Miqtë e ardhur nga Amerika po bisedonin në një dhomë malësie dhe i zoti i shtëpisë po ju tregonte për legjendën e burrit të Malit të Sharrit. Pasi dëgjoi legjendën mikja amerikane ndërhyn]

"Në zhgënjim e sipër, unë fola tepër herët, duke harruar se Rexha ishte përkthyes i shkëlqyer. "Por kjo nuk është shqiptare; kjo është greke", thashë unë. "Tash më kujtohet se e kam lexuar para shumë vjetësh".
"Po, edhe unë", shtoi Aleksa dhe fjalët e saj u puqën me ato të Rexhës, që po i thoshte fjalët e mia duke i kthyer në shqip.
"Po", tha plaku me ironi. "Është këngë greke – është greke aq sa është grek edhe Leka i Madh".
Unë e kisha falenderuar plakun me një fyerje, ngaqë edhe vetë gegët e mbajnë në zemrat e tyre kujtimin se grekët e mbajnë Janinën të pushtuar dhe kujtimi i fshatrave të djegura dhe i shqiptarëve të therur në Epir, nuk ka më shumë se gjashtë vjetë që ka ndodhur. Në një çast shkujdesjeje, unë kisha ngjallur ca nga ato kujtime që djegin në netët e pagjumë. E quaja veten të marrë, sa dëgjoja zërin tim se si përpiqej të varoste atë gabim të pandreqshëm me fjalë të ngutshme. "Ç'është Leka i Madh?"
Francesa dhe Aleksa ishin dhënë pas një çante me artikuj mitologjikë dhe Rexha u përgjigj: "Nuk e di si e quani ju në anglisht, mis Lejn. Leka i Madh ka qenë mbreti ynë para shumë e shumë vjetësh, i cili doli nga malet dhe pushtoi të gjitha qytetet e botës. Ai ishte i biri i mbretit tonë të njëzetë dhe ishte luftëtar i madh. Ma merr mendja se ju me siguri do ta keni njohur me ndonjë emër në anglisht. Ne e quajmë Leka i Madh. Sepse kemi pasur dhe mbretër të tjerë me emrin Lekë".
"Leka i Madh", klithi Francesa, me të dëgjuar këtë emër. "Alexander the Great! (Aleksandri i Madh). Ç'thonë për të?"
Djaloshi në këmishën ushtarake amerikane nuk ia kishte vënë veshin rrëfimit për orën, por dëgjoi menjëherë fjalët e Francesës dhe i keqkuptoi. "Aleksandri grek?", përsëriti a. "Aleksandri nuk ka qenë grek; ka qenë shqiptar":
"Do të thuash se nënën e kishte shqiptare", tha Francesa.
Djaloshi foli me qortim. "Do të thuash se babën jo? Kur ke dëgjuar ti të jetë martuar një mbret shqiptar me një grua të huaj? Shqiptarët martohen me shqiptarë. Kur Filipi i Dytë u martua, ai u martua me një grua prej popullit të vet, siç ka qenë gjithmonë zakoni. A guxojnë grekët të thonë se Filipi ka qenë grek? Po të ishte grek, asnjë i parë i shqiptarëve nuk do t'i jepte bijën për grua. Edhe atëherë ne malësorët i kemi urryer grekët".
"Mirëpo, Filipi i Maqedonisë - ka qenë maqedonas", - mezi fola unë. "A nuk ka qenë maqedonas? Dhe, maqedonasit nuk kanë qenë shqiptarë, apo jo":
"Pyete plakun se ç'di për Lekën e madh Rexhë", tha Francesa. Por, plaku duke thithur qelibarin me gojën e tij të padhëmbë, ende nuk ishte shkoqur nga kënga e burrit të Malit të Sharrit.
"Gjërat që jua tregova i kanë ndodhur një shqiptari të bajrakut të Malit të Sharrit", tha ai. "Këtë këngë e kanë kënduar malësorët që nga ditët kur ka ndodhur e deri te ditët e babait tim. Grekët kanë qenë njerëz të vegjël, kureshtarë, që loznin me letër dhe me shkrola që kur ia behën në brigjet tona me barka, shumë moti - qindra e qindra vjet para se të vinin romakët. Ne u dhamë strehë, i lamë të vinin në brigjet tona, i lamë të vinin nga dete të ftohta, të vendoseshin në tokat tona dhe ata janë mysafirë që vjedhin mikpritësin. Ata kanë vrarë popullin tonë; ata na e kanë marrë Janinën. Le të na i lenë këngët dhe mbretërit tanë të qetë. "Grek!", tha ai duke mërmëritur. "Së shpejti do të na e kërkojnë edhe malin e Shoshit!"
Aq m'u ngjall kureshtja, saqë gishtërinjtë më dridheshin dhe shkronjat më shtrembëroheshin në fletore. Fletorja e pikuar me ngjyrë dhe e përlyer nga shiu, më nxjerr sot përpara si një kristal para një gejzeri figurën e atij burri në muzgun e ngrohtë të shtëpisë së Sadri Llukës. Rrëketë e shiut mbi çati, aromën e kafesë dhe të tymit të duhanit, fëshfërimën e butë të opingave që çapitnin nëpër korridorin e gjatë të njerëzve që rrëfeheshin më gjunjë para atë Marjanit.
"Grekët kanë ardhur në brigjet tuaja?, thumbisa unë plakun. "Por, në libra shkruan se ata kanë ardhur prej tokave të ujitura nga Danubi, nga lumi që rrjedh nëpër Beligrad në Detin e Zi. Shkruan se ata kanë ardhur nëpër Ballkan për të ndërtuar qytetet e tyre të mëdha dhe të bukura në brigjet e Egjeut. Dhe, kund nuk shkruan për shqiptarët. Prej nga kanë ardhur shqiptarët?"
Këto fjalë shkaktuan një ndjenjë sensacioni. Sy të shkruar e të kaltër u ngulitën mbi mua në habi. Një meso burrë, që kishte ardhur nga dhoma e rrëfimit dhe kishte varur pushkën bashkë me të tjerat pranë oxhakut dhe po mbështillte një cigare u ndal me cigaren gjysmë të mbushur dhe ma nguliti shikimin. "Nuk shkruan se prej nga kanë ardhur shqiptarët?", pyeti ai me një zë mosbesues. "Po, me siguri e tërë bota e di se prej nga kanë ardhur shqiptarët".
E sigurova se shkruante vetëm se grekët, kur erdhën, gjetën këtu ca fise të egra, origjina e të cilave nuk dihej. Por, mendohej se këto fise ishin popuj të vjetër të Europës, që ishin zhdukur kur arritën popujt e sotshëm. Unë u ndala për të mos iu bërë të njohur migrimet e arianëve nga India, që ishin shuar, thashë unë, kur qytetërimet e sotshme lindën në botë. Dhe, i pari i këtyre qytetërimeve ishte ai grek.
I porsaardhuri mbaroi cigaren mendueshëm, e vuri në kamish, e ndezi me një gacë dhe përmbylli fjalët e tij me një proverb shqiptar. "Është shumë e vërtetë", tha ai, "se vetëm luga e di se ç'ka ka vegshi"!
"Dhe, kur e kam fjalën te greku", tha një kryepar tjetër, "të mos harrojmë ç'kanë thënë të parët: Lisi i tha sëpatës, "pse më pret, kur s'të kam bërë gjë". Dhe, sëpata ia priti, "ti vetë më ke dhënë bishtin".
Plakut i kishte kaluar hidhërimi. Ai tani na shihte me keqardhje, si dikë që e kishin fyer nga padija. "Nëse zonjat amerikane duan të dinë se ç'na kanë thënë të parët tanë, që e kanë mësuar nga etërit e tyre dhe ata nga gjyshërit, do të flas", tha ai. Këto të gjitha janë shumë të moçme dhe asnjë nuk shkruhet në libër, ndaj janë të vërteta. Unë jam plak dhe kam parë se kur burrat zbresin në qytet për të mësuar se ç'ka në libra, ata kthehen me përbuzje për urtësinë e etërve të tyre dhe, duke harruar çdo gjë, flasin marrëzira, fjalët që nuk kanë lidhje me njëra-tjetrën. Por gjërat që një njeri i di, ngaqë i ka parë vetë, gjërat për të cilat ai mendon kur gjendet në udhë dhe kur rri ulur pranë zjarrit, ato gjëra janë të shëndosha. Pastaj, kur njeriu është i vetmuar, ai u gjen fjalë atyre gjërave e fjalët bëhen këngë dhe kënga mbetet ashtu siç është, në kujtesën e atyre që dëgjojnë. Si kënga e burrit të Malit të Sharrit. Ndaj, këto gjëra në këngët tona janë të sakta, se unë di shumë këngë për shumë gjëra, por nuk ka këngë që thotë se kënga tjetër është rrenë.
"Tashti gjithmonë thuhet në këngët tona se shqiptarët kanë ardhur shumë kohë më parë nga lindja, nga një vend i dendur përtej maleve të lindjes. Atëherë Deti i Zi nuk ka pasur ujë. Njerëzit kaluan male e fusha në shumë fise. Ishte vend me shumë kafshë, të shijshme për t'i ngrënë pas therjes. Këta popuj, atëbotë nuk janë quajtur shqiptarë, por secili fis kishte emrin e vet, emrin e të parit të vet. Këta popuj, që ishin stërgjyshërit tanë, zunë tërë vendin nga lumi në veri, që kalon sot nëpër Beligrad, e deri te fushat në jug që sot janë det.
"Nuk e di se sa kohë jetuan atje para se fushat të bëheshin det. Ra një shi që ishte si shiu që po bie sot, dhe erdhi një ujë që doli nga toka. Kështu u bënë dete, në lindje, perëndim dhe jug, dhe shumë fise, shumë fise të mëdha, u mbytën në to. Këtë ma ka treguar gjyshi dhe ai më ka thënë se gjyshi i tij i kishte treguar se kishte qenë një këngë me emrat e të gjitha fiseve të humbura, një këngë vajtim për ato fise, që i kishte ngrënë deti. Por gjyshi i gjyshit nuk e kishte dëgjuar atë këngë. Këngë të reja dalin çdo ditë, kurse të vjetrat harrohen dhe ne kemi vuajtur shumë që kur këto fise të harruara kanë pushuar së jetuari.
"Por, një gjë duhet ta kuptoni. Grekët erdhën pasi erdhën detet. Ata erdhën në barka nga përtej deti dhe ata ishin njerëz të çuditshëm, që kurrë nuk i kishim parë, që flisnin një gjuhë të huaj. Barkat e tyre arritën në jug dhe etërit tanë nuk kishin parë ndonjëherë barka. Kështu erdhën grekët. Ata vinin e vinin dhe u ndalën e bënë qytete. Etërit e shqiptarëve qëndronin në male dhe i vështronin, zbrisnin e u jepnin dhurata. Ne nuk i vramë, dhe mund ta bënim këtë, ngaqë ishin të paktë dhe të dobët, dhe atëherë nuk kishte Fuqi të Madhe.
"Grekët gjithmonë kanë qenë popull i butë. Pos një fisi të tyre emri i të cilit nuk më kujtohet. Nuk kishte fis me luftëtarë të zotë. Por shumica e grekëve ishin njerëz të rrafshit. Që nga e para, ata kishin dëshirë të uleshin e të mendonin, të flisnin dhe të shkruanin dhe t'ia lexonin njëri-tjetrit atë që kishin shkruar. Kjo ishte kënaqësia e tyre.
"Për këtë arsye, të gjithë malësorët që ua donte qejfi të kënaqeshin si ata, zbrisnin në qytetet e tyre dhe mësonin nga grekët si të shkruanin dhe pasi të kishin mësuar, qëndronin atje, shkruanin e lexonin atë që kishin shkruar dhe kështu u kalonin ditët dhe për ta nuk këndoheshin këngë. Por grekët nuk dilnin në male. Kur, më në fund, malësorët vajtën në Greqi te mbreti i tyre, atëherë nuk pati më Greqi. Dhe, sot e kësaj dite nuk do të kishte pasur Greqi, po të mos ishin të Pesë Krajlat që ua dhanë dorën në Ballkan".
Plaku nuk foli pa ndërprerje. Kishte pëshpëritje dhe ndihmë nga dëgjuesit e tjerë dhe aty - këtu ndonjë pyetje nga ne. Dhe ne na u desh ta kthenim te Leka i Madh, ngaqë politika e kohës së tij ishte më e freskët në kokën e tij dhe më ngacmuese për ndjenjat.
"Leka i Madh nuk ka qenë njeri i mençur si i ati, por ai ka qenë kryepar dhe luftëtar e prijës i luftëtarëve të mëdhenj", tha ai. "Para të atit, ka pasur njëzet e një mbretër, që ishin mbretër të të gjitha fiseve prej Detit të Zi e deri në Adriatik, në veri të fiseve të grekëve. Fisi ishte bërë nga Karana, që ishte kryepar i huaj nga brigjet lindore të Detit të Zi. Ai kapërceu detin, bëri një mbretëri të bashkuar dhe kryeqyteti i saj ishte qyteti i Emadhisë. Pas tij, erdhën këta mbretër: Cenua, Trimi, Perdika, Argua, Filipi, Ajeropi, dhe Ajeropi ishte mbreti i parë, familja e të cilit ishte nga gjaku i pastër i të parëve tanë, që erdhën të parët nga lindja. Pas tij erdhën këta mbretër: Alqeti, i biri i Ajeropit; Arminti, i biri i Alqetit, që ishte aleat i Dariut, mbretit të Persisë. Pastaj, Leka, i biri i Amintit; Perdika i Dytë, i biri i djalit të Perdikës, Arqelloja, i biri i Lekës; Oresti, i biri i Perdikës së Dytë; Arqeloja i Dytë, i biri i Arqellos; Arminti i Dytë, i biri i Arqellos së Dytë; Pafsania që ishte i huaj; Arminti i Tretë, i biri i Armintit të Dytë; Leka i dytë, i biri i Armintit të Tretë; Ptolemeun, që ishte i huaj; Perdika i Tretë i shtëpisë së Perdikës; Arminti i Katërt, i biri i Lekës së Dytë; Filipi i Dytë i biri i Lekës së Dytë dhe Leka i Madh, i biri i Filipit të Dytë. Pas Lekës së Madh erdhi Filipi i Tretë…"
Por këtu ndërpritet gjenealogjia, ngaqë ne donim të dëgjonim më shumë për Lekën e Madh dhe nuk iu kthyem më rrëfimit për trashëgimtarët e tij.
"Leka i Madh ka qenë i lindur në Emadhi në Mat", foli plaku, i ndërprerë nga tri klithma të vogla galdimi.
"Aleksandri i Madh i lindur në Shqipëri!", bërtitëm ne.
"Po, shkruan se ai ka lindur në Maqedoni!"
"Ka pasur atë kohë dy kryeqytete të mbretërisë së bashkuar", tha plaku. "Ka qenë Pela, mes Selanikut dhe Manastirit dhe Emadhia, kryeqyteti i vjetër, që shtrihej në luginën që tani quhej Mati. Në Pela dhe Emadhia, Filipi i Dytë kishte shtëpi të mëdha dhe rrinte herë në Pela, herë në Emadhia. Filipi i Dytë kishte hall me të shoqen, sepse asaj i pëlqente Emadhia dhe nuk vente me të në Pela. Ajo, ç'është e vërteta, shkonte, por nuk i pëlqente. Dhe, belaja kishte plasur për shkak të një gruaje greke të Pelas. Nuk më kujtohet kënga, por ma merr mendja se ky ishte një trillim dhe marrëzi, ngaqë Filipi i Dytë ka qenë burrë i mirë dhe mbret i urtë. Por, e vërteta është se, para se të lindte Leka i Madh, e ëma iku nga Pela dhe u kthye në qytetin e Emadhisë dhe Leka i Madh u lind në Emadhia, ku jetoi derisa la djepin. Ai i hipi kalit për herë të parë kur vajti në Pela, kurse Filipi i Dytë doli nga Pela për ta pritur dhe ndodhi që pikërisht nga kali Leka i Madh e pa për herë të parë të atin.
"Dhe, thuhet se, kur Leka i Madh vajti me kalë nga Emadhia, me të ëmën dhe me shumë krerë të malësorëve, ata kaluan nëpër fushën e Bulqizës, ku ka plot burime me ujëra të çuditshme dhe se kur po kalonin nëpër pyll, atë botë kishte një pyll të madh në Bulqizë, ku sot gjenden arat me grurë. Ata u ndalën të pushonin pranë njërit prej këtyre burimeve, në një vend ku shkëmbinjtë janë të vendosur rend e rend. Atje ata dëgjuan një zë këndimi në një gjuhë të huaj, por fundin e këngës e kuptonin dhe fundi i këngës thoshte, "Rroftë Leka, i biri i Filipit të Dytë, Leka i Madh, mbret i botërave!"1
"Filipi i Dytë ishte shumë krenar me të birin dhe krenaria e bëri të bënte gabimin më të madh që mund të bëjë një mbret i mirë dhe i urtë. Ai tha se do ta bënte Lekën e Madh mbret të botës dhe kjo ishte gjë e mirë, por ai mendonte se të ishte mbret i botës ai, duhej të ishte më i ditur se ai vetë. Ndërsa të gjithë pleqtë, që e dinë ç'është bota, e dinë se të jesh i fortë dhe i paepur, do të thotë të jesh i fuqishëm dhe të jesh i mësuar, do të thotë të jesh në ëndrra dhe i pavendosur. Në krenarinë dhe verbërinë e tij, Filipi i Dytë dërgoi në Greqi që të merrnin një shqiptar që kishte mësuar veset e grekëve dhe atij njeriu ai ia besoi të birin që t'i mësonte librat".
"Vërtet, ç'është shumë, është shumë!", tha Aleksa "Aristoteli shqiptar?"
"Po", vazhdoi plaku, duke hequr qelibarin nga buzët dhe duke u përgjigjur i qetë me të dëgjuar këtë emër, "ai quhej Aristotel dhe vinte nga një familje e fisit të Ajeropit, i ati i të cilit kishte vajtur në një fshat në Maqedoni dhe atje u bë tregtar. Pasi që ishte i pasur, ai dërgoi të birin, që i pëlqente më shumë mendimi se veprimi, që të mësonte mënyrat greke të të menduarit. Dhe, ishte ky njeri që u soll nga Filipi i Dytë për t'ia mësuar të birin, ndonëse kishte shumë krerë të malësorëve që do të mund ta mësonin atë se si të bëhet burrë dhe prijës i burrave.
"Ishte si ishte Leka i Madh u bë mbret i botës. A shkruan kështu në libra? Po? A shkruan gjithashtu se ai u bë mbret i botës nga krerët e malësorëve që e donin të atin e tij dhe se Leka i Madh nuk qe burrë as prijës i burrave? A shkruan se kur malësorët u kthyen në vendet e tyre pasi shoqëruan Lekën e Madh deri në fund të botës, kënduan një këngë që thoshte se ishte gjë e mirë që sytë e Filipit të Dytë ishin mbyllur përjetë, që të mos mund të derdhnin lot turpi për të birin? A shkruan se ky dënim iu bë shqiptarëve nga një njeri që kishte zbritur në qytete për të mësuar nga grekët si të urrente popullin e vet?"
"Jo", thashë unë, "nuk shkruan pikërisht ashtu".
Por, pasuan kundërshtime nga disa që, si shqiptarë, ishin krenarë me Lekën e Madh dhe që ia shihnin për të madhe për këtë sulm ndaj mbretit të tyre më të njohur dhe kundërshtime të të tjerëve, që i jepnin të drejtë plakut, por që të gjithë heshtën posa hyri Atë Marjani, fytyra e zbehtë dhe e përcëlluar dhe zëri i butë i të cilit na kthyen në të tashmen.
Atij iu dha vendi i nderit … unë e pyeta se, a ishte Aristoteli shqiptar? Po, tha ai. Atëherë e pyeta atë për migrimin e shqiptarëve të parë dhe ardhjen e grekëve në barka dhe ai tha se mendonte se të gjitha këto ishin të vërteta. Është e çuditshme, thashë unë, se historianët e Perëndimit, studiuesit e Greqisë në universitete, kanë mundur të gabojnë kaq shumë. Atë Marjani buzëqeshi.
"Të gjitha ato gjëra të moçme janë të diskutueshme", tha ai, "dhe nuk duhet harruar se grekët dhe shqiptarët e helenizuar i kanë shkruar të gjitha shënimet. Ne shqiptarët nuk u kemi dhënë material studiuesve. Pos kësaj s'është e çuditshme pse ata mund të gabojnë për jetën e njerëzve që kanë vdekur tridhjetë shekuj më parë, kur ata gabojnë edhe për vetë kohën e tyre? Në të njëjtët libra, ku thuhet se grekët kanë qenë barinj nga Danubi, ju mund të lexoni se shqiptarët e sotshëm janë muhamedanë, banditë, apo që të dyjat".
Kjo ishte aq e vërtetë, saqë m' u mbyll goja … At Marjani foli për parëndësinë e lavdive dhe marrëzive të kaluara, për agimin e ri të lirisë për Shqipërinë, që sillte përgjegjësi dhe detyra, dhe për rëndësinë e gjërave të përjetshme, të së mirës, forcës dhe guximit, që Zoti u kishte dhënë njerëzve për t'i përdorur. Sepse, tha ai, thika në këllëfin e vet nuk pret gjethe për t'i ushqyer kopetë dhe mirësia e njeriut, kur nuk shfrytëzohet për ata që e rrethojnë, bëhet si një thikë e ndryshkur, që nuk i duhet kujt.

1. Këtë tregim e dëgjova në Thethin e Epërm, në pranverë të vitit 1921. Në verën e vitit 1922, vizitova Matin, e shoqëruar nga Annette Marquis dhe Rrok Perolli. Mati është një rrafshnaltë e plleshme e mbrojtur nga varg malesh pothuajse të pakalueshme. Kurrë nuk është pushtuar nga ushtri të huaja, ndonëse e kanë sulmuar romakët, turqit dhe serbët; në vitet 1920 dhe 1921 burrat e Matit i mbrojtën me sukses tokat e tyre me pushkë kundër artilerisë serbe. Kryeministri i tashëm i Republikës Shqiptare, Ahmet bej Mati (apo Ahmet Zogu, siç dëshiron ai ta quajnë, që nga heqja e titujve në Shqipëri) është i pari i një familjeje që ka sunduar Matin që nga koha e lirisë çerek-shekullore të Skënderbeut, në shekullin e pesëmbëdhjetë.
Ne qemë të huajt e parë që hymë në Mat. Gjetëm vendin, popullin dhe zakonet krejtësisht të ndryshme nga ato të fiseve të Dukagjinit, që kemi përshkruar në këtë libër, pos mikpritjes së pandryshueshme shqiptare. Vizituam Bulqizën, tmerrësisht të shkatërruar nga serbët pushtues më 1920 e 1921 dhe i bëmë një qark qytetit të Dibrës, që iu mor Shqipërisë me vijën kufitare të vitit 1913, siç nxirret me thikë sythi i një patateje. Komisioni i kufirit shqiptar i Lidhjes së Kombeve atë kohë rrinte në Shkodër dhe është për të ardhur keq pse nganjëherë komisionet nuk bëjnë udhëtime përgjatë kufijve që i kanë bërë vetë.
Për t'iu kthyer rrëfimit për Lekën e Madh, ne pimë ujin e shijshëm të burimeve të shumta erërendëse të Bulqizës dhe drekuam në "vendin ku ka shkëmbinj të vendosur rend e rend". Këta shkëmbinj u ngjajnë atyre të Karnakut dhe të Stounhenxhit, ndonëse shumë më të vegjël dhe mund të jenë relike të njerëzve që kanë jetuar aty para arritjes së shqiptarëve, apo mund të jenë rastësi të çuditshme të formimit gjeologjik.
Në vendin e qytetit Emadhia hasëm në gjurmë që na u dukën me siguri të mbetura nga puna e dorës së njeriut. Ato shtrihen në krye të një fushe në një hapësirë të rrafshët trekëndëshe, të formuar nga vargu i maleve puçëse, një ditë udhë nga Kruja, kështjella madhështore e shekullit të pesëmbëdhjetë, ndërtuar nga Skënderbeu. Një anë e kësaj hapësire trekëndëshe është shtrat i një lumi të vogël, që rrjedh kundruall rrëzës së maleve, në anën e kundërt, një kanal prej guri sjell ujin nga një burim disa milje larg burimit prej të cilit njerëzit ende furnizohen me ujë të pijshëm. Fshati i sotshëm gjendet në shpatin e malit mbi vendin ku ka qenë qyteti. Fshatarët thonë se kanali është ndërtuar nga Filipi i Dytë.
Nga vetë Emadhia nuk ka mbetur gjë pos një mostre qyteti e tërhequr mbi një bokërrinë me rende gurësh. Këto rende janë mjaft të rregullta, katër deri në gjashtë këmbë të gjera dhe dy deri në tri këmbë të larta; ato përbëjnë katrorë dhe zgjatime, të vendosura në radhë të shtrembër, si plane të shtëpive dhe të oborreve të bëra sipas rrugëve lakore. Gurët, ndonëse të prishur nga koha dhe të thyer, janë rëndom kube të mprehta dhe të zeza, derisa gurët e shtratit të lumit janë furë gëlqerorë të bardhë dhe të përhimë. Për fat të keq, asnjëri prej nesh nuk kishte njohuri arkeologjike, por observimet tona të paushtruara na bindën se aty, pa dyshim, kishte ekzistuar një qytet në një kohë shumë të hershme dhe ne besonim se shihnim majat e mureve që ishin varrosur aty nga shekuj erozioni dhe malesh të afërta. Fshatarët e anës së Matit bënin fjalë lirshëm për "qytetin e moçëm të Emadhisë" dhe "vendlindjen e Lekës së Madh".

(Rose Wilder Lane "Majat e Shalës", faqe138-146.)

Materiali u postua nga Linda

gazetakritika

Dhe për fund kjo video:

http://www.youtube.com/watch?v=XK7iHJ6xTx0

[ALBPelasgian]

Ja dhe në gjuhën angleze i njejti material:

It was after the seas that the greeks came. They came in boats across seas, and they were strange peoples that were never seen before, speaking a strange tongue. their boats came to the shores in the south, and our fathers had never seen boats. That was the coming of the Greeks. They came, and cameagain, and stayed, and built cities. the fathers of the Shqiptars stayed in the mountains and watched them, and went down and gave them gifts. We did not kill them, as we might have done when they were few and weak and there were no Five Powers.
"The Greeks were always a soft people- except one tribe of them, whose name I do not remember. There was one tribe of good fighting men. but most Greeks were palinsmen. from the first they loved to sit and think, to talk and write, and read to one another what they had written. That was their pleasure.
" For this reason all mountain men who like to take pleasure in that way went down to their cities and learned from the Greeks how to write, and having learned, they stayed their and wrote, and read what they had written and in this way their days passed and no song was sung about them. But the greeks did not come to the mountains. When at last the mountain men down to Greece behind their king, then there was no Greece, And for these many years of years there would be no Greece if the Five Powers would take their hands from the Balkans.
The old did not speak without interruption. There were promptings and contributions from his listeners, and now and then a question from us. And he had to be brought back to Lec i madhe, for the politics of his own lifetime were fresher in his mind and more stirring to his emotions.

Lec i Madhe was not a wise man like his father, but he was a chief and a fighter, and a leader of great fighters," said he. "There were twenty-one kings before his father, who were kings of all tribes from the Black sea to the Adriatic sea, north of the tribes of Greeks. The kingdom was made by karanna who was a foreign chief from the Eastern shores of the Black Sea. he came over the sea and made united kingdom and its capital Emadhija(Great city). After him came these kings: Cenua, Trimi, Perdika, Argua, Filip, Ajeropi,and Ajeropi was the first king whose family was of the pure blood of our fathers who came first from the east. After him there were other kings: Alqeti the son of Ajeropi; Aminti the son of Alqeti, who was the ally of Darius king of Persia. Then Lec the son of Aminti: Perdika i dyte(the second), the son's of Perdika, Arqelloja i dyte, the son of Arqelloja; Armint i dyte the son of Arqelloja i dyte; Pafsania who was a foreiner; Armint i trete(the third), the son of Arminti i dyte; Lec i dyte the son of Arminti i trete; ptolemeoja, who was a foreigner; Perdika i trete, of the family of Perdika; Armint'i katerte(the fourth), the son of Lec i dyte, and Lec i Madhthe son of filip i dyte and after Lec i Madhe was Filip i trete---"
But here the genealogy breaks off, for we wished to hear more of Lec i Madhe, andwe never came back to the story of his successors.
"Lec i Madhe was born in Emadhija in the Mati," began the old man, and was interrupted by three small shrieks of excitement.
"Alexander the Great born in Albania!" WE EXCLAIMED. "But-but it is written that he was born in Macedonia!"
"There were at the time two capitals of the united kingdom," said the old man. "There was Pela, between Salonika and Monastir, and there was Emadhija, the old capital, lying in the valley which is now Mati, In Pela and in Emadhija Filip the Second had great houses, and sometimes he was in Pela and sometimes in Emadhija. There was trouble between Filip the Second and his wife, because she loved Emadhija and would not go to Pela. She went it is true but did not want to. And there was trouble between them because of a Greek woman of Pela. I do not know the song, but I think that it was fancy and foolish, for Filip the Second was a good man and a wise king. But this true that before Lec i madhe was born his mother left Pela and came back to Emadhija, and it was in Emadhija that Lec i Madhe was born, and there he lived until he was out of the cradle. He rode a horse on a horse when he first went down to Pela, and Filip the Second came out from Pela to meet him, and it was from the back of a horse Lec i Madhe first saw his father.

And it is said that when lec i Madhe rode down from Emadhija with his mother and many chiefs of the Malsori they passed through the valley of Bulqis, where there are springs of strange waters, and that as they passed through the forest- there was in those days a great forest in the Bulqis, where now there are fields of grain- they rested by one of the springs, in the place where the great rocks are standing in rows. There they heard a sound of singing in a strange tongue, but the end of the song they understood, and the ending of the song was, "long live lec, the son of Filip i dyte, Lec i Madhe, the king of the world!"
"Filip the Second was proud of his son, and pride led him to one great folishness of a good wise king. He said he would make Lec i Madhe king of the world, and that was well enough, but he thought that the king of the world must more learned than himself. Whereas all old men who have watched the ways of the world know that to be strong and ruthless will make a man powerful, but learned makes a man full of dreams and hesitations. in his pride and blindness, Filip the Second sent to Greece for an Albanian who had learned the ways of the Greeks, and to that man he the boy, to be taught books."
"Really, this too much!" said Alex. "Aristotle an Albanian?"
"Yes continued the old man, taking the amber mouthpiece from his lips and tranquilly answering the sound of the name,"his name was Aristotle, and he was from a family of the tribe of Ajeropi, his father having gone to a village in Macedonia and became a merchant there. Being rich, he sent his son, who was fond of thought rather than action, to learn the Greek ways of thinking. And it was this man who was brought back by Filip the Second to teach his son, though there were many chiefs of the Malsori who could have shown him how to be a man and a leader of men.
"The end of it was that Lec i Madhe became the king of the world. Is that written in the books? Po? is it written that he was made king of the world by the chiefs of the malsori who loved his father, and that Lec i Madhe himself was no man, nor ruler of men? is it written that when the Malsori came back to their mountains after following Lec i Madhe to the ends of the earth they sang a song saying it was good that the eyes of Filip the Second were closed forever, that they might shed tears of shame for his son? Is it written that this harm was done to the Shqiptars by a man who had gone down to the cities to learn from the Greeks to despise his own people?"
"No," I said.'it is not exactly written so,"
But there were expostulations from some who, as Albanians, were proud of Lec i Madhe and would cry down this attack on their renowned king, and objections from others who contended that the old man was right, and all these were silenced by the entrance of padre Marjan, whose pale, fervent face and gentle voice brought us back to the present.

[Arbëri]

The Illyrian origin of ancient Macedonians"
Essay by Sokrates Liakos, Thessaloniki 1985

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Edhe disa autorë greke kanë mbështetur origjinën ilire të maqedonasve të lashtë
Nga libri sipër

Ακόμα και Ελληνες συγγραφείς τεκμηριώνουν την Ιλλυρική καταγωγή των αρχαίων Μακεδόνων

Το Μακεδονικό βασίλειο ιδρύθηκε από τον βασιλιά Περδίκα Α΄ (Κάρανο) στα τέλη του 9ου πΧ αιώνα. Οι αρχαίοι Μακεδόνες μιά πολεμοχαρής Ιλλυρική φυλή προερχόμενη από την πρτοϊστορική Δαρδανία, προωθήθηκε κατακτητικά στα νότια Βαλκάνια και εγκαταστάθηκε στην πεδιάδα της Ημαθίας, διερχόμενοι μέσα από την χώρα των Παιόνων και απωθώντας τους γηγενείς Φρύγες (Βρίγοι) στην Μικρά Ασία.

Οι Φρύγες, ο αρχαιότερος λαός της ιστορίας σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, είχαν εγκατασταθή ειρηνικά μαζί με τους Λύδες στα εδάφη της μετέπειτα Μακεδονίας την 3η χιλιετηρίδα πΧ στο τέλος της μεγάλης Ινδοευρωπαϊκής μετανάστευσης. Προϊστορικό επίκεντρο και πρωτεύουσα του Φρυγικού βασιλείου, η Εδεσσα. Η κάθοδος των Μακεδόνων τον 9ο αι. πΧ εγκαινίασε μιά νέα εποχή που τέσσερις αιώνες αργότερα με την άνοδο του Αλεξάνδρου, θα άλλαζε την όψη του αρχαίου κόσμου.

Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήσαν Ινδοευρωπαϊκός λαός συγγενής με τους Ιλλύριους. Αποτελούντο από διάφορες φυλές όπως οι Ορεστιότες (ή Ορέστες) που ζούσαν στην περιοχή μεταξύ Καστοριάς και Κορυτσάς, οι Ληγκηστές στην περιοχή Φλώρινας, οι Δουρίοπες στην περιοχή Κρούσοβο-Πρίλεπ, οι Ελιμιώτες στην περιοχή Κοζάνης-Γρεβενών, οι Τυμφαίοι στην περιοχή Κόνιτσας, οι Μολοσσοί στην περιοχή Ιωαννίνων (Τσαμουριά), οι Εορδαίοι στην περιοχή Πτολεμαϊδας, οι Πίερες στην περιοχή Κατερίνης και οι Βοττιαίοι στην περιοχή Πέλλας.

Ο αρχικός πυρήνας του Μακεδονικού κράτους υπήρξε η Φρυγική πόλη Εδεσσα που μετονομάσθηκε Αιγαί. Το νεοϊδρυθέν μικροσκοπικό Μακεδονικό βασίλειο ονομαζόταν αρχικά Emathia (Hμαθία). Η λέξη Ημαθία έχει Ιλλυρική προέλευση. Παράγεται από την λέξη EMadhe που σημαίνει μεγάλη πόλη. Στα τέλη του 5ου πΧ αι. η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από τον βασιλιά Αρχέλαο στην Ιλλυρική παραλίμνια κωμόπολη Vounomos (Βούνομος) της Βοττιαίας που μετονομάσθηκε Πέλλα. Η λέξη Πέλλα παράγεται από την Αλβανοϊλλυρική λέξη Πέλε που σημαίνει πηγή και κατ' άλλους γριά.

Οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους Ελληνες. Από τα τέλη του 5ου αι. πΧ η αριστοκρατική τάξη άρχισε να μαθαίνει σαν δεύτερη γλώσσα την λεγόμενη Κοινή (Αττική) διάλεκτο. Ωστόσο οι Ελληνες εξακολουθούσαν να θεωρούν τους Μακεδόνες βάρβαρους και αλλόγλωσσους μη δεχόμενοι την κυριαρχία που τους επέβαλε ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ και στην συνέχεια ο γυιός του Αλέξανδρος.

http://translate.google.com/#

[ALBPelasgian]

Citatet antalogjike të Plutarhut

Këtu tregohet për zënken proverbiale të Lekës së Madh me Klitin, e cila përfundoi me vrasjen e të fundit - Momentet e zemëratës së madhe - Thirrja në Gjuhën e Nënës:

51 Thoroughly incensed, then, Alexander said: "Base fellow, dost thou think to speak thus of me at all times, and to raise faction among Macedonians, with impunity?" 2 "Nay," said Cleitus, "not even now do we enjoy impunity, since such are the rewards we get for our toils; and we pronounce those happy who are already dead, and did not live to see us Macedonians thrashed with Median rods, or begging Persians in order to get audience with our king." 3 So spake Cleitus in all boldness, and those about Alexander sprang up to confront him and reviled him, while the elder men tried to quell the tumult. 4 Then Alexander, turning to Xenodochus of Cardia p373and Artemus of Colophon, said: "Do not the Greeks appear to you to walk about among Macedonians like demi-gods among wild beasts?" 5 Cleitus, however, would not yield, but called on Alexander to speak out freely what he wished to say, or else not to invite to supper men who were free and spoke their minds, but to live with Barbarians and slaves, who would do obeisance to his white tunic and Persian girdle. Then Alexander, no longer able to restrain his anger, threw one of the apples that lay on the table at Cleitus and hit him, and began looking about for his sword. 6 But one of his body-guards, Aristophanes, conveyed it away before he could lay his hands on it, and the rest surrounded him and begged him to desist, whereupon he sprang to his feet and called out in Macedonian speech a summons to his corps of guards (and this was a sign of great disturbance), and ordered the trumpeter to sound, and smote him with his fist because he hesitated and was unwilling to do so. 7 This man, then, was afterwards held in high esteem on the ground that it was due to him more than to any one else that the camp was not thrown into commotion. 8 But Cleitus would not give in, and with much ado his friends pushed him out of the banquet-hall.

http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/R ... er*/8.html

Në luftën e madhe midis dy gjeneralëve të Lekës së Madh, Eumenesit (Grek) dhe Antigonit (Maqedonas), falanga maqedonase kur e pa Antigonin e përshendeti në gjuhën e nënës:

News of this being brought to Eumenes, he hastened those that carried his litter, and drawing back the curtains on both sides, joyfully put forth his right hand. As soon as the soldiers saw him they saluted him in their Macedonian dialect, and took up their shields, and striking them with their pikes, gave a great shout; inviting the enemy to come on, for now they had a leader.

http://classics.mit.edu/Plutarch/eumenes.html

Asht shumë interesante edhe fjala e ushtarit Bolon, i cili shigjeton ashpër kundër Filotës gjatë gjyqit ushtarak kundër tij:

Bolon was a Macedonian soldier, who accused Philotas. He gave a speech at Phrada in 330 BC saying : Philotas had ridiculed men from the country, he continued, calling them Phrygians and Paphlagonians - this from a man who, Macedonian born, was not ashamed to use an interpreter to listen to men who spoke his own language.

http://en.wikipedia.org/wiki/Bolon_of_Macedon

Kleopatra maqedonase e derës së Ptolemenjëve:

The next day, Antony invited her to supper, and was very desirous to outdo her as well in magnificence as contrivance; but he found he was altogether beaten in both, and was so well convinced of it that he was himself the first to jest and mock at his poverty of wit and his rustic awkwardness. She, perceiving that his raillery was broad and gross, and savoured more of the soldier than the courtier, rejoined in the same taste, and fell into it at once, without any sort of reluctance or reserve. For her actual beauty, it is said, was not in itself so remarkable that none could be compared with her, or that no one could see her without being struck by it, but the contact of her presence, if you lived with her, was irresistible; the attraction of her person, joining with the charm of her conversation, and the character that attended all she said or did, was something bewitching. It was a pleasure merely to hear the sound of her voice, with which, like an instrument of many strings, she could pass from one language to another; so that there were few of the barbarian nations that she answered by an interpreter; to most of them she spoke herself, as to the Ethiopians, Troglodytes, Hebrews, Arabians, Syrians, Medes, Parthians, and many others, whose language she had learnt; which was all the more surprising because most of the kings, her predecessors, scarcely gave themselves the trouble to acquire the Egyptian tongue, and several of them quite abandoned the Macedonian.

http://www.shsu.edu/~his_ncp/AntCleo.html

[ALBPelasgian]

Moreover, the political institutions of Macedonia in the fourth century were more akin to those of Molossia in Epirus and of Illyria, Paeonia and Thrace than to those of the Classical Greek city-states, and while the Macedonian dynasty both encouraged economic trading with the Greek states and attracted Greek cultural influences to their courts, their political systems remained impervious to Greek influences. The Macedonian people themselves appeared to hold little affinity for the Greeks who had settled in city-states on the coasts of Halkidiki. Situated between the Greek states in the south and the more backward north, they had, under pressure from both, become solidifed into a compact people.

http://books.google.com/books?id=ppbuav ... ns&f=false

[ALBPelasgian]

In ancient times the Albanians constituted the kindred kingdoms of Illyria,
Epirus or Molossia, and Macedonia.

New York Times current history: the European war, Volume 17‎ - Page 278 1919