ARBERIAONLINE

In early Greek it was pronounced like oo IPA: . In Classical Greek, it was pronounced like French u or German ü, IPA: [y]—a sound that is not found in most dialects of English. This was the case at least until the year 1030AD. [1] In Modern Greek it is pronounced like continental i or English ee, IPA: , and in diphthongs, [f] or [v]. In ancient Greek it occurred in both long and short versions, but this distinction has been lost in Modern Greek.
As an initial letter in Classical Greek it always carried the rough breathing (equivalent to h) as reflected in the many Greek-derived English words, such as those that begin with hyper- and hypo-. This rough breathing was derived from an older pronunciation which used a sibilant instead; this sibilant was not lost in Latin, giving rise to such cognates as super- (for hyper-) and sub- (for hypo-).

ἄνθρωπος	ἔργον
ἀνθρώπου	ἔργου
ἀνθρώπῳ	             ἔργῳ
ἄνθρωπον	ἔργον
ἄνθρωπε	             ἔργον

As an initial letter in Classical Greek it always carried the rough breathing (equivalent to h) as reflected in the many Greek-derived English words, such as those that begin with hyper- and hypo-. This rough breathing was derived from an older pronunciation which used a sibilant instead; this sibilant was not lost in Latin, giving rise to such cognates as super- (for hyper-) and sub- (for hypo-

Ζευς, po të shtoj dhe një kuriozitët të vogël, të më falesh nesë dalë jashtë teme pak.. Të mos harrojmë se [ei][oi][yh][h]etj., është shqiptuar gjithmonë , deri sa të ndërhynte Erazmi, i cili pretendonte që [η] duhesh lexuar [e] dhe jo . Shembuj para Erazmit janë Francesco Barberino (tek "Dokumentat e Dashurisë") dhe Dante Alighieri (të dy të shoqerisë sekrete "Fratelli d'Amore"), që e cilësojnë me kuptime hyjnore, në lidhje me përendinë, me dritën, etj. Dante tek kap.XXVI i Parajsës, kur Adami flet për gjuhën e parë e folur nga njëriu, shkruan:

Asnje nuk e di vleren fonetike te sakte te [η], por per mendimin tim, derisa ne shkrim, ajo egzistonte paralelisht me , psh:

μή σε γέρον κοίλῃσιν ἐγὼ παρὰ νηυσὶ κιχείω

ka pasur nje vlere fonetike te ndryshme nga ajo, por jo shume te ndryshme. Ajo ka qene nje tingull ndermjet ë-se dhe i-se, por me afer kesaj te fundit.
Nese do e paraqisja grafikisht, do te kishim:

Zeus10 wrote:Pra vete fjala YPS tregon nje veprim qe ka te beje me lartesine, ose me nje gjendje te siperme, por ajo qe eshte e sigurte eshte qe ajo perkufizon gjendjen e fjales qe vjen me pas, pra sherben pak a shume si nje mbiemer per YLL-on.
Per kete le ta shikojme formen e nje YLLi dhe le ta krahasojme me germen Y:



Nuk do nje sy te mprehte per te kuptuar, qe forma e Y-se eshte elementi baze ne vizatimin e Yllit nga ana grafike:




(vijon)