Speaking of the work of destruction of the neighbors of Albania, the Hon. Aubrey Herbert, member of the British Parliament, says:
"It is my conviction that these people were systematically exterminated in various frontier areas of Alvania, by those who had sworn to befriend them. In addition to all her misfortunes, Albania has suffered this great calamity, that the world at large is ignorant of what is happening in that corner of the Balkans."
The claims of Greece to southern Albania, or Epirus, as they like to call it, rest on a hoary confusion. She has been throwing dust in the face or the civilized world for centuries by calling every "Orthodox Christian" Greek, defying the facts of the case.
The majority of the population of the Albanian territory given to Greece by the London conference, as well as that of the region claimed by Greece at Paris, is Moslem Albania, while the Christian minority, though members of the "Orthodox Church," is Greek neither by race, language, or sentiment.
Indeed, if they were Greek by feeling why did 350,000 of them flee before the Greek army when they illegally invaded southern Albania in 1914, just a few months before the outbreak of the European War, and went to starve under the olive trees of Vallona?
If they were truly Greeks -by feeling, why did the Greek army massacre so many of those who could not get away, and why did they devastate the whole country?
The Christian inhabitants of southern Albania or Epirus are "Greeke" only in the sense that the Roumanians and the Slavs were Greeks a few decades ago, when they had the misfortune, too, of being under the jurisdiction of the "Orthodox Church" of Constantinople.
Generally speaking, the thoroughly non-Greek character of the Albanian territory given to Greece by the London conference, as well as that claimed by her at the Peace conference under the name of Epirus, can be seen by the following testimonies:
Viscountess Strangford, traveling in 1863, states: ''We started on June 1, intending to make Janina, the capital of southern Albania, out farthest point. As we had divided upon the plain into three or four different parts, the first thing to be done, when we reached Delvina, was to find each other; but this was not accomplished until we had wandered far and wide, loudly shouting and inquiring from every man, women, and child we could see.
We were decidedly in difficulties, for it was the hour of the midday sleep and our inquiries were made in Greek, while the seeming answers were given in Albanian, neither party in the least understanding the other.
Mr. Mavromnatis, the Greek counsel at Scutari, writing in Akropolis, 30 years ago, states:
"Ethnically Albania can be divided in five zones. First, southern Albania, which extends from the Greek frontier up to the Shkumbi River; second, central Albania, which extends from Shkumbi to Matti; third, northern Albania, which extends from Matti up to Montenegro; fourth, northeastern Albania, which embraces Novibazar, Prizrend, Irishtina, etc.; and fifth, western Macedonia, from the Ochrida and Prespa Lakes up to Monastir and Perlepe."
Considering specifically some of the most important towns of this region, we can say, first in regard to Janina.
In the fifteenth century, when Janina was attacked by the Turks, its fortresses were defended by Albanians and not by Greeks.
To this testified history, which says, that after Janina was besieged, 3,000 heads of Albania's inhabitants of Janina were used to make a pyramid of trophy.
On the other hand, Janina is called by the beat impartial authorities, the capital of southern Albania. Here were the headquarters of Ali Pasha of Tepeleni, the independent ruler of southern Albania, to whose court diplomatic representatives from England and France were accredited. In 1878 Greece begged Europe for a rectification of her northern boundary, but by the same assembly Janina was officially declared as belonging to Albania and so was left to her.
The great French counsel, Laurent Pouqueville, speaking about Arghirokastra, says: "There are in Arghirokastra about 2,000 Moslem Albanian families. The bishop complained that there were only 60 Christian families thrown aside the plains out of town."
The report of the foreign representatives of Monastir vilayet and especially that of the Swedish charge, for the reorganization of the Macedonian gendarmerie proves fully that the inhabitants of Kortcha, town and district, are purely of Albanian nationality.
August Dozon, French consul and distinguished scholar visited Kortcha in 1875.
In his report he says, in part, "The population of Kortcha is entirely Albanian."
The people of the district of Kortcha number 132,000 of which 100,000 are Moslem Albania and 32,000 orthodox Christians, Albanians.
The town of Kortcha itself has a Population of 22,000, of whom there is but one resident Greek by nationality, the top, sent there by the patriarch to anathematize all those who refusing to call themselves Greek worked for the uplifting of their nation.
But in spite of this ecclesiastical and school propaganda made during the Turkish regime with such great sacrifices by the Greek patriarch, the inhabitants of these districts have always conserved their national consciousness, as the rest of their fellow countrymen throughout the country, their language and their customs.
Under the Turkish regime, when our nationality was denied to us, and when we were persecuted and imprisoned, Kortcha had the first Albanian schools, and always has been the center of gravity of the also the headquarters of the Albanian Orthodox League, whose purpose is to emancipate the orthodox Albanians from the yoke of the Greek clergy.
They also are witnesses of the firm stand of the people of Kortcha during the summer of 1914 and how stubborn they fought the Greek Army who attacked the place and like the Huns committed unspeakable atrocities with the purpose of forcing them to deny their nationality and claim union with Greece.
Titulli: Treaty of peace with Germany. Hearings... July 31 - Sept. 12, 1919
Autori: United States Congress Senate, Foreign Relations
Botues: United States Congress Senate, 1919
USA Congress Senate: Janina kryeqyteti i Shqipërisë; masakrat greke ndaj shqiptarëve të parrëfyshme; grekët rërë syve Europës
Duke folur për punën shkatërrimtare të fqinjëve të Shqipërisë, I nderuari Aubrey Herbert, anëtar i Parlamentit britanik, thotë:
"Jam i bindur se këta njerëz u shfarosën sistematikisht në zona të ndryshme kufitare të Shqipërisë, nga ata që ishin betuar se ishin miqtë e tyre. Përveç të gjitha fatkeqësive të saja, Shqipëria ka vuajtur këtë fatkeqësi e madhe, sepse bota në përgjithësi është e paditur për atë po ndodh në atë kënd të Ballkanit.”
Pretendimet e Greqisë për Shqipërinë e Jugut, ose Epirin, ashtu si ata pëlqejnë ta quajnë atë, mbështeten në një konfuzion shumë të vjetër. Ajo (Greqia) i ka hedhur rërë syve botës së civilizuar për shekuj, duke i quajtur të gjithë "të krishterët ortodoksë" grekë, duke sfiduar faktet e realitetit .
Shumica e popullsisë së territorit shqiptar, dhënë Greqisë nga Konferenca e Londrës, ashtu si edhe ai rajon i pretenduar nga Greqia në Paris, është Shqipëri myslimane, ndërsa pakica e krishterë, edhe pse anëtare e "Kishës Ortodokse", nuk është greke as nga raca, gjuha apo ndjenjat.
Në të vërtetë, në qoftë se ata do të ishin greke nga ndjenjat, përse 350.000 prej tyre u larguan për të shpëtuar para se të vinte ushtria greke, kur ata pushtuan në mënyrë të paligjshme jugun e Shqipërisë në vitin 1914, vetëm disa muaj para shpërthimit të Luftës Europiane, dhe shkuan për të ngordhur urie nën ullinjtë e Vlorës?
Në qoftë se ata do të ishin me të vërtetë grekë-nga ndjenjat, pse ushtria greke masakroi shumë prej atyre që nuk mundën të largoheshin, dhe përse ata (grekët) e shkretuan të gjithë vendin?
Banorët e krishterë të jugut të Shqipërisë apo Epirit janë "grekë" vetëm në atë kuptim që edhe rumunët dhe sllavët ishin grekë disa dekada më parë, kur ata patën fatkeqësinë, gjithashtu, për të qenë nën juridiksionin e "Kishës Ortodokse" të Kostandinopojës .
Në përgjithësi, karakteri tërësisht jo-grek i territorit shqiptar, dhënë Greqisë nga Konferenca e Londrës, ashtu si ai që u pretendua prej saj në Konferencën e Paqes, nën emrin e Epirit, mund të shihet nga dëshmitë e mëposhtme:
Viscountess Strangford, duke udhëtuar në 1863, thotë: ''Ne filluam më 1 qershor, me qëllim për të bërë Janinën, kryeqytetin e Shqipërisë së jugut, pikën e jashtme më të largët. Ndërsa ne ndamë planin në tre-katër pjesë të ndryshme, gjëja e parë për të bërë, kur arritëm në Delvinë, ishte që të gjenim njëri-tjetrin, por kjo nuk u arrit përderisa u endëm gjerë e gjatë, duke na u bërtitur me zë të lartë dhe kureshtje nga çdo burrë, grua e fëmijë që pamë.
Ne ishim vërtet në vështirësi, teksa ishte ora e gjumit të mesditës dhe hetimet tona u bënë në greqisht, ndërsa në dukje, përgjigjet ishin të dhëna në gjuhën shqipe, ku asnjëra prej secilave nuk e kupton aspak tjetrën.
Z. Mavromnatis, Konsulli grek në Shkodër, duke shkruajtur në Akropolis, 30 vjet më parë, thotë:
"Shqipëria etnike mund të ndahet në pesë zona. Së pari, Shqipëria e jugut, e cila shtrihet nga kufiri grek deri në lumin Shkumbin; së dyti, Shqipëria qendrore, e cila shtrihet nga Shkumbini në Mat; së treti, pjesa veriore e Shqipërisë, e cila shtrihet nga Mati deri në Mali të Zi; së katërti, Shqipëria verilindore, e cila përfshin Novipazarin, Prizrenin, Prishtinën, etj dhe së pesti, Maqedonia perëndimore, nga Ohri dhe Liqenet e Prespës dhe Manastirit deri në Perlepe".
Duke marrë parasysh në mënyrë të veçantë disa nga qytetet më të rëndësishme të këtij rajoni, ne mund të themi, se i pari ka lidhje me Janinën.
Në shekullin e pesëmbëdhjetë, kur Janina u sulmua nga turqit, fortesat e saj u mbrojtën nga shqiptarët dhe jo nga grekët.
Për këtë dëshmon historia, e cila thotë se pasi u rrethua Janina, 3.000 kokë të prera të banorëve të Shqipërisë së Janinës u përdorën për të bërë një piramidë si trofe.
Nga ana tjetër, Janina është quajtur nga autoritetet e paanshme, kryeqyteti i Shqipërisë se jugut. Këtu ishte selia e Ali Pashë Tepelenës, sundimtarit të pavarur të Shqipërisë jugore, te i cili ishin të akredituar përfaqësuesit e trupave diplomatikë nga Anglia dhe Franca. Në vitin 1878 Greqia i kërkoi Europës me të lutura një korrigjim të kufirit të saj verior, por nga i njëjti bashkë me Janinën u shpall zyrtarisht se i përkiste Shqipërisë dhe kështu i’u la asaj.
Konsulli i madh francez, Laurent Pouqueville, duke folur për Gjirokastrën, thotë:
"Në Gjirokastër ka rreth 2.000 familje shqiptare myslimane. Peshkopi është ankuar se atje ka pasur vetëm 60 familje të krishtera të lëna mënjanë në fushat jashtë qytetit."
Raporti i përfaqësuesve të huaj të vilajetit të Manastirit dhe veçanërisht i atij të ngarkuarit suedez, për riorganizimin e xhandarmërisë së Maqedonisë, dëshmon plotësisht se banorët e Korçës, qyteti dhe qarku, janë të kombësisë së pastër shqiptare.
August Dozon, konsulli dhe studiues i shquar francez vizitoi Korçën në vitin 1875.
Në raportin e tij, pjesërisht, ai thotë "Popullsia e Korçës është tërësisht shqiptare."
Popullsia e rrethit të Korçës numëron 132.000 prej të cilëve 100.000 janë myslimanë shqiptarë dhe 32.000 të krishterë ortodoks, shqiptarë.
Vetë qyteti i Korçës, ka një popullsi prej 22.000, prej të cilëve ka vetëm një të vetëm grek për nga kombësia, kreu, i dërguar atje nga patriarku për të mallkuar të gjithë ata që refuzojnë ta quajnë veten grek që të punojnë për lartësimin e kombit të tyre.
Por pavarësisht gjithë kësaj propagande kishtare dhe shkollore të bërë gjatë regjimit turk e me të tilla sakrifica të mëdha ndaj patriarkut grek, banorët e këtyre zonave e kanë ruajtur gjithmonë ndërgjegjen e tyre kombëtare, ashtu si pjesa tjetër e bashkatdhetarëve të tyre të tjerë në të gjithë vendin, gjuhën e tyre dhe zakonet e tyre.
Nën regjimin turk, kur kombësia jonë na mohohej, dhe kur ishim të përndjekur e të burgosur, Korça kishte shkollat e para shqipe, dhe gjithmonë ka qenë qendra e gravitetit dhe gjithashtu selia e Lidhjes Ortodokse shqiptare, qëllimi i së cilës ishte është emancipimi i shqiptarëve ortodoksë ndaj zgjedhës së klerit grek.
Ka gjithashtu dëshmitarë që pohojnë qëndrimin e popullit të Korçës gjatë verës së vitit 1914, se sa me kokëfortësi luftuan ata ndaj ushtrisë greke që sulmoi vendin dhe si Hunët kreu mizori të papërshkrueshme me qëllim që t’i detyronte ata që të mohonin kombësinë e tyre dhe të shpallnin bashkimin me Greqinë.
You do not have the required permissions to view the files attached to this post.
